پایگاه اطلاع رسانی مربوطی

​​​​​​«از خالالانگای فرضعلی تا سرسره پارک دلگشا»​​​​​​تنوع فرهنگی در میهن مان ایران سبب پیدایش بازی های محلی زیادی در سرزمین پهناور مان شده است. در زمان های نه چندان دور، بازی های بومی در روستای کهنه، اغلب در فضای باز و با کمک ابزارها و وسایل طبیعی پیرامون محل سکونت مانند سنگ و چوب که در دسترس بوده و غالباً به صورت گروهی انجام می گرفت. بازی‌های محلی علاوه بر بار فرهنگی و آموزشی، از جذابیت بالایی نیز برخوردار بودند. ​​در روستای کهنه، دو سُرسُره طبیعی وجود دارد که بر روی سطحی صاف از کوه ساخته شده است. تلاش کردم با گفت و گو با حتی مُسن ترین افراد، تاریخ استفاده از این قسمتِ صاف و نرمِ کوه به عنوان سرسره که در گویش کهنه ای «خالالانگِه» گفته می شود، مشخص شود، که نشد. با توجه به تحقیقات میدانی، به نظر می رسد از همان اوایل سکونت اهالی روستای کهنه در پای این کوه، این قسمت نرم و صاف توجه کودکان و حتی بزرگان آن زمان ها را به خود جلب کرده باشد. از مشخصات این دو «خالالانگه» می توان به نزدیک بودن به روستا، شیب مناسب و کم خطر، سطح صاف و نرم آن که با استفاده بیشتر، به مرور زمان و مالیدن روغن خوراکی بر این سطح، بسیار نرم تر از حالت طبیعی آن شده، اشاره نمود. «خالالانگه» شمالی روستا با نام «خالالانگای فرضعلی» نام دارد. دلیل نامگذاری این است که در کنار خانه شخصی به نام فضلعلی بصیری قرار دارد. این سرسره بر منظره روستا اِشراف کامل دارد. ​​​​​​«خالالانگه» دوّمی در غرب روستا، در ارتفاع پایین تر، در کنار اوّلین کوره گچی روبروی زمین های کشاورزی چاه لَرد (متعلق به طایفه رییس) قرار دارد. شیب و طول این دو سرسره طبیعی تقریبا برابر است.در صحبت هایی که با اقشار و سنین مختلف اهالی کهنه، از متولدین دهه اول ۱, ...ادامه مطلب