«نجّاری و نجّاران» در روستای تاریخی کهنه»

​​​​​​

«نجّاری و نجّاران» در روستای تاریخی کهنه»

نجّاری، یکی از مهارت ها، شغل ها و هنرهای فراموش شده ای که بیانگرِ ذوق و استعداد گروهی از مردم روستای کهنه بوده است، می باشد. در روزگارانی نه چندان دور، نجّاران با قوّت فکر و زورِ بازو، در، پنجره، کَتَ کُرسی و ... را با کمک ابزارهای دستی ساده، (ارّه، تیشه، رنده، سوهان، چکش، و ...) از چوب درختان بومی (گَز، کُنار، بادام و ...) می ساختند و به زندگی آن زمان زیبایی می بخشیدند.

هنر و صنایع نجّاری جایگاه و تاثیرات بسزایی در استحکام، امنیت و زیبایی خانه های ساده با معماریِ سنّتیِ گِلیِ جنوب در زندگی مردمان نجیب و زحمت کش روستای کهنه در دهه های ماقبلِ دهه پنجاه، داشته است.

نسلی زحمت کش، باسلیقه و هنرمند از زاد و رودِ «عبدالکریم» «عبداللّه» «محمّد» «ابوالحسن» «هاشم» «حسین» «ابراهیم» با پیشوند «اُستا»(استاد) مردانی بودند که غالباً زیر کَپَر با مدادی در پشت گوشِ راست، مصالحِ سقفِ چوبی خانه ها را از شاخه و تنه درختان بومی می ساختند. در و پنجره ها را در کارگاه ساده خانگی شان درست می کردند. این آثار چوبی هنوز هم در بعضی از خانه های قدیمی دیده می شوند.

یکی از وسایل چوبی ضروری خانگی که با ظرافت خاصی توسط نجّاران کهنه ای ساخته می شد، کَتَ کُرسی بود. کتَ کُرسی یک صندوق چوبی بزرگ با چهار پایه بلند و یک در دو لنگه یا تک لنگه ی زیبا و ظریف بود. روی این کَتَ کُرسی، لحاف، تشک، ملافه، پتو و حصیر گذاشته می شد که ملافه ای روی آنها را می پوشاند. داخل صندوق، که نقش گاو صندوق های امروزی داشت، جایگاه ویژه و مطمئنی بود برای نگهداری، طلا، زیورآلات، ظروف، مدارک، کواله ها، تنقلات و ... بود. کلید آن مانند یک گردنبند، برای امنیت بیشتر، همیشه بر گردن مادرها و زیر روسری پنهان بود. زیر کَتَ کُرسی صندوق های پولیتی که لباس های نو داشت، گذاشته می شد.

​​​​​

با آمدن تکنولوژی و ورود مصالح ساختمانی جدید، نجّاری و نجّارانِ سنّتی جایگاه خود را به مُدرنیته و آهن دادند و به تاریخ پیوستند. نام و یاد این مردان زحمتکش گرامی باد. جایِ خالیِ کَتَ کُرسی و کَتَ کُرسی سازان، در زندگی مان به شدت احساس می شود.

​​​​​