و اما پایان قرن...(به قلم‌فاطمه رضایی)

و اما پایان قرن.....

 به نام چرخاننده احوال . و آرامش دهنده قلبها 
همان  خدایی که در همین نزدیکی هاست. 

در واپسین لحظات سال قرار گرفته ایم.
دقایقی که با صدای تیک تاک  عقربه های ساعت نوید رفتن از قرنی  به قرن جدید را به ما یادآور می شوند . 
 و قرن دیگری می گذرد ... قرنی که خیلی چیزها در آن گذشت ،  عده ای ساختند و عده ای سوزاندن . عده ای آباد و عده ای ویران کردند . 
خیلی ها آمدند و خیلی ها رفتند. خیلی ها ماندگار . و خیلی ها هم ،  آدم بده روزگار شدند.
در این سالهایی که گذشت، حوادث بسیاری بر این ملت گذشت . حوادثی همچون قحطی ،  جنگ ، انقلاب  ، آبادانی ، تحریم ، بیماری و .... خیلی چیزهایی که دیگر مجال اندیشیدن نیست . ثانیه ها در گذر زمان چه بی تابانه بر در و دیوار کهنه قرن می کوبند تا در این واپسین لحظات از اسارت و  فرسودگیهای زمانه رها شوند . تو گویی فصل پرواز  رسیده است.   پرواز بسوی خوبیها  ، امیدها و به دور از تمامی بیماریها  ، ناخوشیها و نامرادیهای روزگار  . دوست دارم در این دقایق پایانی سال با مردمان سرزمینم همدل و همراه شوم و  این ته مانده از تمامی  بغض ها  و غم های پشت در مانده بر دلهای پرمهر سرزمینم همدل و همراز شوم.  بر بال خیال بر روزها و سالهایی که گذشت  نقبی زده و به نظاره بنشینم . مردم کشورم را می بینم که چه صبورانه تمام سالهای سخت روزگار  را  پشت سر گذاشته اند، سالهایی به بلندای تاریخ این مرز و بوم به اصالت ایرانم .. توگویی سر سختی و استقامت با خون و پی این سرزمین  عجین شده  است ، سالهایی که . شاهد اشکها ، آرزوها ، حسرتها ، خنده ها  ، امیدها و ناامیدی های  خود  ، عزیزانمان  ، دوستانمان  و  مردم  سرزمینمان  بودیم ،  سرزمینی که  اکنون وقت آن رسیده تا کوله بار خستگی هایش را بر زمین بگذارد ودر  شروع  قرنی جدید با نفسی تازه به استقبال آن برود .
بر روزها و سالهایی که گذشت ، اشک و ماتم دیگر روا نیست آنچه می بایدت اینکه بر روزها و ماههای آینده  و بر سال و قرن پیشرو خوبیها را بسازیم ، محبت را کاشته و درخت امید را شکوفا کنیم. تا بتوانیم در سایه درخت امید دقایقی چند، سر بر آستانه حضرت دوست گذاشته و شکر گزار درگاهش باشیم که به ما فرصت دیدن و چشیدن این دقایق را ارزانی داشته است. 

بیاییم در این وانفسای روزگار دلهای خود را نیز تکانی بدهیم تا گرد وغبار  کدورتها و دلمشغولی های ظاهری و دنیوی را  تکانده و لباسی از سر  مهر بپوشیم . 
اکنون در این واپسین ثانیه های باقیمانده  دردهای کهنه و دلواپسی های بجا مانده از قرن گذشته را در انتهای دالان آن رها می کنیم و با خیالی آسوده و با قلبی سرشار از امید و آرزوهای بزرگ به استقبال قرن جدید خواهیم رفت.
 به ضیافت قرن جدید خواهیم رفت و بر سر سفره مهربانیها خواهیم نشست  و  بر چیزهایی که پشت سر گذاشتیم در خاطرات ذهن خود پرده ای از فراموشی کشیده و بر کسانی که دوستشان داشتیم و اکنون در بین ما نیستند درود می فرستیم.
بیایید دعا کنیم برای شادی دلهای به غم نشسته ، برای سفید پوشان سنگر سلامت  سرزمینم. برای مادران به عزا نشسته در فراق فرزند . برای چشمان به اشک مانده یتیمان ، برای سلامتی دلهایمان. برای عاقبت بخیری فرزندانمان و  برای شفای تمام بیمارانمان . برای دور شدن از تمام بیماریها  و سر فرازی وطنمان ، و برای ماندگاری دوستیها و نگه داشتن حرمتها و برای بهبود حال مردمان سرزمینم و کل دنیا..
برای بزرگان و خادمین شهرم و  کشورم .... و دعا خواهیم کرد برای سلامتی همه آنهایی که دوستشان داریم. 
از اعماق وجود در پیشگاه معبود ازلی، خداوندی که بزرگی یادش آرام بخش دلهاست با دستان پر نیاز روی بسوی درگاهش  می کنیم و  می خوانیمش ؛ 
پرودگارا ؛ در این لحظات پایانی  سال ،  بهترینها را برای مردمان شهر و سرزمینم  و تمام دنیا عنایت بفرما  و  دلهای مردمانم را شاد  و  آنها را عاقبت بخیر و از هر بلا و مصیبت . بیماری و ناخوشی در پناه خود محفوظ بفرما. 
آمین یا الرحم الراحمین 

باتشکر /
فاطمه رضایی

سال نو و قرن نو بر همه شما مردم خوب شهر و کشورم مبارک و فرخنده باد